HEHE

Zazwyczaj czytając opisy śmiechu, możemy natknąć się na następujące notacje: haha albo hehe. Nikt nie dostrzega tego, w czym tkwi szkopuł. Wyrazy te, w swojej warstwie fonetycznej, w żaden sposób nie przypominają tego, czym jest śmianie się.

Tak jak wyraz drzewo nie przypomina drzewa – powie ktoś. Nie o to chodzi. Haha i hehe mają być wyrazami dźwiękonaśladowczymi. A czy robią to? Czy naśladują cokolwiek? Niech zadośćuczynią swojej funkcji albo z pokorą usuną się ze słownika. Kiedy czytam haha albo hehe, to w ogóle nie czuję, nie widzę oczami wyobraźni, żeby ten, z którego ust pada haha albo hehe, śmiał się z czegokolwiek. Na tym to polega. Śmiech jest całkowicie niemożliwy do zwerbalizowania. 

– hehe

– HEHE

– hehehe

– HEHEHE

– haha

– HAHA

– hahaha

– HAHAHA

– hihi

– HIHI

– hihihi

– HIHIHI

– byłeś?

– gdzie?

– w sklepie.

– w którym?

– w byle którym.

– byłem.

– kupiłeś?

– co?

– jogurt.

– jaki?

– byle jaki.

– kupiłem.

– oczywiście każdy z nas ma swoją drogę. Te drogi są jak pierogi. Nie, przepraszam. Bywa, że drogi się przecinają. Przecięcia czasami rodzą konflikty i nieszczęścia, a czasami radość i miłość.

– jaką radość i miłość?

– byle jaką.

– aha.

– haha.

– nie rób sobie ze mnie jaj.

– czyich jaj?

– byle czyich.

– no tak.

– co no tak?

– dla ciebie zawsze wszystko jest byle. Byle co, byle gdzie, byle kto, byle jak. I tak całe życie, sam jesteś byle jaki.

– wiesz?

– co?

– to przez moją matkę.

– dlaczego?

– była młodsza ode mnie. Kiedy mnie urodziła, jeszcze nie istniała. Była więc całe życie młoda i młodsza ode mnie. To ja musiałem się nią zajmować, czyścić, czesać, pielęgnować.

– niemożliwe.

– ale prawdziwe.

– pokaż mi swoją matkę.

– teraz jestem starcem, a moja matka buduje z klocków lego drugą wieżę Babel, która poróżni ludzi. Poróżni ludzkość. Ludzkość zacznie mówić wieloma językami naraz, rozpocznie się chaos komunikacyjny. Wojna.

– skąd to wiesz?

– powiedziała mi.

– kiedy?

– wczoraj.

– gdzie?

– tutaj.

– tak?

– tak.

– ilekroć widzę, jak masz sok z malin na ustach, mam ochotę wpić się w nie jak stara pijawka z zatęchłego bajora w łydkę młodej dziewczyny.

– a więc ja miałbym być łydką młodej dziewczyny, a ty starą pijawką?

– nie inaczej.

– dlaczego ty zawsze musisz być pijawką, a ja łydką?

– nie wiem. Czemu mnie pytasz? Czemu sądzisz, że znam odpowiedź na to pytanie?

– bo jesteś mądry. Wiem, że czytasz książki. Widziałem, jak wczoraj w parku miejskim czytałeś książkę.

– to nie byłem ja.

– więc kto?

– nie wiem, nie ja.

– skąd wiesz?

– bo nie umiem czytać.

– ale masz wiele innych zalet. Potrafisz przykręcać śruby językiem i wyć do sera jak dzikie bydlę, myśląc, że to księżyc.

– masz mnie. Ale to nie znaczy, że wiem, dlaczego jestem pijawką, a ty łydką. Łydką młodej.

– a kto może znać odpowiedź na to pytanie?

– nikt. Tego nie wie nikt. To jest proste jak to, że wschodzi słońce.

– udajesz głupszego, niż jesteś.

– a ty jesteś dla mnie jak brat. A miałem wielu braci. Nie mogę więc przypomnieć sobie, który. I tak ciebie tylko kojarzę z widzenia.

– spójrz mi w oczy. A potem włóż sobie garść piasku pod powieki. Wtedy jeszcze raz spójrz mi w oczy. Zrozumiesz, kim jestem.

– faktycznie. To ty.

– tak, to ja i nie ja. Jak zwykle.

– kiedy jest zwykle?

– no na przykład teraz. Kiedy pytasz, a piasek wysypuje się spod twoich powiek.

– oto człowiek.

– który?

– którykolwiek.