Witamy Was końcem miesiąca, lipcowym świstem! 

/zapiski znalezione w nowym miejscu/

Szewc – ducha ludzkiego broniłem powagi, lecz jak widzicie – król ślepy i nagi…

odeszłam od ciebie bez kwitka

w sprawozdaniu z przesłuchania napisano jedynie:

Mój pies jest głupi. Nie zna się na żartach. Za każdym razem, kiedy słyszy mój dowcip, mówi, że pójdzie na policję i wszystko zezna.

W pracy rzadko doświadczam wytchnienia. Nawet gdy każda z moich czterech par oczu zamyka się już ze zmęczenia, nie mogę zrobić sobie przerwy.

Jamrografia – wielbiciel stworów, potworów i mutantów. Sam chciałby kiedyś być jednym. W wolnym czasie szarpie struny i łamie ołówki.

Kiedy patrzę z perspektywy czasu na projekt egzystencjalny niejakiego Papieryka, dochodzę do wniosku, że istnieją jeszcze ludzie, dla których „2+2=4” i inne „oczywistości” jawią się jako arbitralne zdania, w które nie sposób uwierzyć na trzeźwo.

„Dzisiaj spotka cię s-z-c-z-ę-ś-c-ie” – ciszę panującą w pokoju przerywał chrobot stalówki po papierze.

Irina Tall – urodziła się 11.12.1987 w Mińsku, gdzie do teraz mieszka i pracuje.

Pośród innych niezapominajek czuła się jak w domu, był to jej azyl. Ta niewielka polana w głębi lasu była dla niej calutkim światem, nie istniało nic poza nią.

Myślnik – lubi myśleć. Wierzy całym sercem, że kiedyś wymyśli coś ciekawego.

te świstki spowodowały zamach stanu

Kalarepian wskazał włochatym palcem na fantazyjną dżdżownicę, która na swoim grzbiecie przyczepiony miała liścik z miniaturowym serduszkiem.

Formularz covidowy, a na nim jakiś nonsens w obcym języku. O cokolwiek mnie tam pytają, to zaznaczam, że ne. Kiedy jeszcze śmigło jednosilnikowej maszyny kręci się za okrągłym oknem.

Czy to przypadek że zobaczyłem w bibliotece

Idziesz do fotografa, aby wywołać swoje zdjęcia.

Tu Automatyczna Sekretarka – po usłyszeniu sygnału smażyć na średnim ogniu aż do pożądanej konsystencji.

Menisk wypukły, wybuchły na całe miasto, kraj, moje łóżko i serduszko głupie i naiwne, którego nienawidzę nie-szczerze i nie-potulnie, durnie z nich wszystkich solonych na miazgę jak pieprz w młynku, diabły z nich będą robić spaghetti.

Współlokator zwilgotniałego kartonu po Kasparze Hauserze. Nie wiedział nic. Nie znał nikogo. Był blady, nagi i bezmyślny. Szukał kogoś, kto pomógłby mu się określić.

gulasz ludwikawy – nazywam się Ludwika Maria Gulek, lat 16 i 5/9. Rysuję od 18 roku życia.

Pikiewitz – intensywnie wsłuchuje się w szuranie swoich stóp przy jednoczesnym dotykaniu powierzchni pionowych.

nic, ale tak bardzo nigdy w życiu nic nie wzbudza większej mnogości i liczności przerozmaitych emocji jak pusta kartka. oczywiście – ta najczystsza, czyli: na pewno nie w linie, mniej pożądane są te w kratkę.