Paproch na połach płaszcza. Gdyby ten paproch znalazł się akurat na połach, to jeszcze nic by z tego nie było – usiadłby na tym paprochu i tyle – ale paproch znalazł się akurat na rękawie.

Dionizy Apoloniusz – amator kompozycji artystycznych. Jako początkujące medium wywołuje zjawiska.

zamieszkałam w domu słonia, bo nie byłam niczyją żoną.

Tylko niewidzialni słyszą
niemy śpiew ryb i syren.

Ricardo i Buba to dwa stworzenia, które traktować można – i zdecydowanie należy – jako jedną, nierozłączną całość. Zawsze spotyka się je bowiem w nierozerwalnym tandemie.

Dobry wieczór,

w przestrzeni międzygalaktycznej

Śomi – artystka surrealistka, oneironautka, podróżniczka w czasie i we śnie.

Lena Oczkowska – Technik-elektronik. Potrafi naprawiać różne, elektroniczne rzeczy, instalować, projektować i produkować. 

Ja, Lef Mug, bez ucha

gigu – łagodna i przyjazna istota, która zamieszkuje bezwietrzne przestrzenie międzyplanetarne. Nie zna swoich przodków.

Wielu do dziś zastanawia się, jaki los spotkał śmiałka, który wybrał się na poszukiwania Sambejki.

W mieście Durnych i Niedurnych to właśnie centkowany miętus zrobił największą furorę. Każda jego centka, większa czy mniejsza, zabarwiała język i przełyk mutantów na różne kolory.

Bardzo lubił mizianie. Definiował je jako smeranie, gładzenie, muskanie końcówkami palców po całej powierzchni skóry. Najlepiej powoli i z namysłem. Delikatnie. Bez pośpiechu i natarczywości, nie daj Boże drapania. Najlepiej długo i płynnie. Bez interwałów i zadyszki. 

W niedalekim kraju za Odrą narodziło się nowe miasteczko – Schlalafen Land. Ponieważ nie ma ono jeszcze swojej przeszłości, historia, którą zaraz przeczytacie, opowiada o jego przyszłości.

Proszę Państwa, razu pewnego przyśnił mi się taki Zwierz, który chciał wyjść z zagrody, ale widział jedynie tę zabudowaną stronę płotu.

Czekam i trochę się niepokoję. Może mnie nie zauważy, może mnie ominie, może wcale nie przyjdzie. Zobaczymy.

„Chodź do nas Rupercie” – krzyczały małe bomotle pod blokiem, pocierając z ekscytacji swoje krągłe brzuszki.

Wypchana jest pierzem dartym przez palce ludzi z żywych ptaków.

Drobne artefakty pobrzękują, pojękują i pogwizdują na łańcuszkach, które przymocował do skórzanych wykończeń habitu maszynowy adept kontemplujący krainobrąz: wielkie Pola, bynajmniej nie uprawne – puste Pola, choć pamiętliwe, na pewnym poziomie wciąż geometryczne.

Biała wyspa, na której znajduje się tylko polana, która zamienia się w górę i kilka osób. Ptaki odleciały i węże zeszły pod ziemię.