- Część jest zawsze większa od całości. Składniki zaleca się dusić, kroić czy miętosić w celu zachowania tej złotej reguły.
- Nie ma przepisu bez metody. Dlatego należy pamiętać, że łączenie, rozdzielanie, odejmowanie i mnożenie mają tę samą wartość logiczną w sztuce kucharskiej. Kolejność wykonywania działań jest każdorazowo ustalana przez autora przepisu.
- Przepis powinien zachować wszystkie formy gramatyczne tekstu naukowego. Dlatego poleca się używać czasowników w bezokolicznikach oraz imiesłowów przysłówkowych uprzednich. Należy wystrzegać się określeń metafizycznych, w carnapowskim sensie tego słowa.
- Przepis musi posiadać tytuł i autora. Wskazywanie wieloletniej tradycji kucharskiej jako źródła przepisu to mydlenie oczu adeptom sztuki kulinarnej.
- W przepisie panuje ontologia bez przyczyn. Nie należy wyjaśniać, jak dzieje się to, że z jajka powstaje piana.
- Przepis jako tekst kanoniczny zawiesza wszystkie wątpliwości. Za nietaktowne uważa się dopytywanie o zasadność proponowanych połączeń. Nie bez powodu słowo „przepis” stosuje się także w języku prawniczym.
- Przepis powinien dbać o aspekt mnemotechniczny. Tym samym przypomina modlitwę.
- Nawet drobna zmiana przepisu wypacza jego istotę. Dlatego przepis zmieniony należy traktować jako zdradę kanonu.
- Epistemologia przepisu ma ukierunkowanie empiryczne. Nie uznaje się żadnych sądów a priori ani hipotez nieweryfikowalnych i niefalsyfikowalnych.
- Każdy element przepisu powinien spełniać „mocną zasadę racjonalności” wprowadzoną przez Ajdukiewicza. Zasada ta głosi, że stopień przekonania nie powinien być większy ani mniejszy od stopnia uzasadnienia każdego elementu przepisu. Kiedy jest większy – popada się w dogmatyzm; jeśli zaś mniejszy – w sceptycyzm. Obie postawy są nie do pogodzenia z metodologią sztuki kulinarnej.
- Autor przepisu powinien dążyć do zachowania samokrytycyzmu i samokontroli. Dlatego z uwagą winno się rozważać wszelkie przypadki nieudanych wytworów. Przepismistrz nigdy nie jest z siebie w pełni zadowolony.
- Przepis powinien się odznaczać wysoką mocą prewidystyczną. Należy uwzględnić różnice w gustach i dostępie do składników.
- Struktura przepisu podzielona jest na część enumeracyjną oraz opisowo-doświadczalną. Należy wystrzegać się spoufalonych klauzul „smacznego!”, gdyż nie powinno się wyprzedzać wypadków.
